Marjo Hamstra-Kruis: “Ik ben gelukkig terug in Friesland!”

HEERENVEEN - Marjo Hamstra-Kruis is na jaren terug in Heerenveen, de plaats waar ze jarenlang aan kinderen zwemles gaf in het voormalige zwembad De Telle. 

Haar man kreeg een baan in Noord-Holland en het gezin Hamstra verhuisde naar de andere kant van de Afsluitdijk. Maar na zijn pensionering zijn Marjo en haar man direct op zoek gegaan naar een huis in Friesland. Het werd een bijzonder huis aan de Veenscheiding in Heerenveen. Het water blijft namelijk altijd trekken aan Marjo. En alhoewel ze nooit van het ‘baantjes zwemmen’ was, zwemt ze inmiddels iedere ochtend na het ontbijt, vanaf het voorjaar in de vaart. “Het geeft een flinke boost aan je dag! Ik word hier lekker fit en fris van. Mijn doel is om eind september te gaan halen, daarna wordt het echt te koud.”

Zwemmen met ‘de overkant’

Marjo geeft direct toe dat ze zichzelf niet in een groepje ziet zwemmen op een andere locatie, zoals bijvoorbeeld op De Heide gebeurt. “Het is zo fijn om hier thuis het water in te kunnen én direct eruit onder de douche te stappen.” Wel ontstaat er ondertussen een zwemgroep rondom het diepe gat. Verschillende buren ‘van de overkant’ zwemmen ook graag. “Pas geleden is er een nieuw stel komen wonen die het uitprobeerde en sindsdien kom ik ze regelmatig tegen in het water. Ik vind het fijn om zo contact te maken met mensen die ik anders nooit ontmoet had.”

Zweminstructrice bij toeval

Marjo was eigenlijk nooit zo van het baantjes zwemmen. Ze vond het heerlijk om van de duikplank te springen en salto’s maken. Eigenlijk pas door haar werk rolde ze in het geven van zwemlessen. “Ik werkte op mijn zestiende al bij Maartenswouden in Drachten met kinderen met een beperking. Daar werd ik een paar jaar later gevraagd voor de fysio en bewegen.’ Dat leek Marjo wel wat omdat ze dan niet langer weekenddiensten hoefde te draaien. Ze stond namelijk op het punt om te gaan trouwen. Bij ‘fysio en bewegen’ gaf Marjo ’s ochtends gym en bewegingstherapie en de middagen werden besteed in het zwembad. Het draaide daarbij meer om beweging in het water en/of spelletjes doen dan zwemmen in het verwarmde bad. Toen ze vervolgens het aanbod kreeg om de opleiding zweminstructrice te volgen, greep Marjo die kans met beide handen aan. Ze ging, op een nieuwe locatie, aan de slag met een nieuwe doelgroep: een dagverblijf voor volwassenen met een beperking. Ook hier was, tot haar plezier, een zwembad.

Omdat het een dagverblijf was en de cliënten om vier uur weer naar huis werden gebracht, bedacht Marjo samen met buurtbewoners een plannetje. “Het zwembad stond leeg vanaf vier uur, zonde toch? We zijn toen begonnen met zwemles voor de kinderen in het dorp. Tenminste, we gingen aan de slag met de basis. Het was geen 25-meter bad, maar we konden in ieder geval de kinderen watervrij maken en de slagen leren. Zo zette ik mijn diploma in om echt les te gaan geven.”

Zwemjuf in Heerenveen

Het jonge gezin Hamstra-Kruis verhuisde vervolgens naar Heerenveen, waar Marjo van een buurman hoorde dat ze bij het gemeentelijk zwembad De Telle personeel zochten. Als zwemjuf werkte Marjo zes jaar lang in De Telle. “Mijn schoonouders pasten op als ik moest werken. Mijn schoonvader kwam dan met mijn jongens ook naar De Telle voor hun eigen zwemles. Een mooie tijd!” Na die zes een heerlijke jaren in Heerenveen kreeg Marjo haar man een baan aangeboden in Noord-Holland. Dat was even slikken, maar het gezin verhuisde natuurlijk mee. Marjo vond ook daar weer een baan als zwemjuf. Eerst in Hoogwoud, later in Winkel en in Schagen.

Kennismaken in Noord-Holland

“Ik moest er tussen komen in ons nieuwe dorp. Dus begon ik met het volgen van schilderles. Mijn vader kon ook prachtig schilderen namelijk.” Het leek Marjo een goed idee om op die manier haar nieuwe dorpsgenoten te leren kennen. “En toen bleek dat iedereen overal vandaan kwam, behalve uit het dorp! Dus stopte ik met de schilderlessen en ging ik naar tennis en volleybal.” Toch werden in deze tijd in Noord-Holland de zaadjes gelegd voor de Marjo zoals we haar nu in Heerenveen kennen: een enorme creatieveling wier huis en tuin vol staan met zelfgemaakte prachtige beelden én schilderijen in verschillende stijlen. 

In Noord-Holland vormde Marjo met twee andere vrouwen een schilderclubje dat iedere dinsdagavond samenkwam om urenlang te schilderen en te borrelen, want dat hoorde er ook bij. De dames organiseerden tentoonstellingen en verkochten af en toe een werk. Zelfs toen Marjo eenmaal weer in Heerenveen woonde pendelde ze nog bijna twee jaar lang iedere dinsdag die kant op. Tot ze op een gegeven moment besefte dat het toch te laat was om nog alleen op de weg te zijn en het wel echt een eind rijden was.

Les van Matthijs Huitema

In Heerenveen ontmoette Marjo de schilder Matthijs Huitema, waar ze privéles van kreeg en nog steeds krijgt. “Ik houd er niet van om steeds hetzelfde te doen. Matthijs heeft leuke ideeën en kan mij begeleiden om het lekker afwisselend te houden. Zo doe ik steeds wat anders!”

Marjo pakt er tijdens het interview een boek bij met al het werk dat ze door de jaren heen gemaakt heeft. Alles is goed gedocumenteerd inclusief de rode stippen bij het werk dat verkocht is. Maar let wel, Marjo is een pure hobbyist, zo geeft ze zelf direct aan. Ze specialiseert zich nergens in, pakt gewoon op wat ze leuk vind en probeert van alles uit. Ze vertelt heel eerlijk dat ze geen origineel werk maakt. Ze schildert na wat ze tegenkomt op ansichtkaarten en foto’s, in kranten en tijdschriften, en natuurlijk op reizen. Zo is ze ooit in Frankrijk begonnen om op vakantie stenen te beschilderen met ansichtkaarten die ze mooi vindt.

Tuin vol beelden

In haar tuin maakte Marjo een muurschildering én begon ze met werken op doek. Ze begon ook met beelden maken in steen en hout. “Een paar maanden geleden kwam de hovenier van de buurvrouw met een enorm stuk hout aanzetten met mooie jaarringen. Dat was geweldig! Ik heb er een mooie vogel van gemaakt.” Ook anderen brengen haar wel eens hout. Marjo is daar erg blij mee. Vaak maakt ze hier uilen van, maar op dit moment werkt Marjo aan een slak.  

De inspiratie om beelden te gaan maken heeft ze van Marita, één van haar ‘partners in crime’ van de dinsdagavonden in Noord-Holland. “Ik ben gewoon begonnen, gewoon gedaan! Hoe leuk is dat? Iemand gaf mij de tip om gipsbetonblokken te gebruiken omdat dat minder zwaar is dan speksteen. Het stuift wél enorm, dus draag ik een bril en mondkapje en werk ik in een speciaal ingericht hoekje in onze tuin. En als het mislukt, dan mislukt het. Ik zoek op Pinterest ideeën en dan probeer ik het gewoon. Dat vind ik het leukste.”

Favoriete fietsroute

Ook terug in Heerenveen ging Marjo bij een club om opnieuw mensen te leren kennen. “Mijn zussen zijn hier altijd gebleven, dus die kennen veel mensen. Ik moet echt opnieuw beginnen. Tennissen en volleybal waren lichamelijk niet meer mogelijk, dus ging ik op aquajogging. Maar dat stopte natuurlijk tijdens de lockdown. Toen ben ik begonnen met het zwemmen in de Veenscheiding. Ik wil gewoon fit blijven!”

Naast het zwemmen is Marjo graag in de tuin bezig, werkt ze aan haar kunstwerken of fietst ze met haar man in de omgeving. Ze pakt er direct lijstjes bij met, volgens haar, mooie fietsroutes. Welke route zou Marjo de lezers van GrootHeerenveen aanraden? “Er zijn zoveel mooie routes; je zit hier wat dat betreft op een mooi knooppunt tussen verschillende natuurgebieden. Ik raad iedereen aan om alle hoeken eens uit te proberen, want ze zijn allemaal de moeite waard. Water, bossen en veengebieden, er is van alles wat.

Aan het eind van dit verhaal kan er maar één conclusie worden getrokken, wat Marjo Hamstra-Kruis betreft: “Ik ben gelukkig terug in Friesland!”

Door: Janita Baron