Face to Face met de sportieve Wybrich Leijendekker

Het leven lijkt Wybrich Leijendekker toe te lachen. Ze heeft alles wat ze ooit wenste: huis, tuin, baan, vriend én sinds een paar maanden een dochter, Lieke. Gaandeweg het bijzondere gesprek blijkt dat ze wel haar weg heeft moeten zoeken. Ze is een bezig bijtje, probeert veel uit om zo te ontdekken wat ze het liefst doet. Eén van de thema’s die steeds terugkomt in al haar bezigheden: samen. Samen met collega’s, samen met teamgenoten en samen met haar gezin. “Als ik een dag niet praat voelt dat zo gek.”

Vrienden en familie zijn voor haar het belangrijkste, daarom komt ze na haar studie in Utrecht weer terug naar haar thuisbasis: gemeente Heerenveen. Ze wordt geboren in Tjalleberd en groeit daar liefdevol op. “Voordat ik ging samenwonen met Kris wilde ik eerst mijn eigen plekje hebben gehad. Ik heb heel specifiek gezocht naar een masterstudie in een stad waar ik niemand kende.” Het wordt communicatie en organisatie in Utrecht. Een goed vervolg op communicatie en multimedia design van NHL Stenden. 

Intussen werkt ze parttime als communicatiemedewerker bij Sport Fryslân. De missie, zoveel mogelijk Friezen in beweging brengen, trekt haar enorm aan. Deze baan past haar dus goed, beter dan de voorgaande banen bij commerciële bedrijven. Ze heeft haar plek gevonden. Dat blijkt ook als ze vertelt dat ze officieel nog freelancer ernaast is, waarbij ze af en toe opdrachten in fotografie en vormgeving aanneemt. Maar eigenlijk vindt ze een vaste baan veel fijner “Daar hoef je niet altijd over na te denken. Als je thuis komt, ben je vrij.” 

Aanstekelijk

En wat doe je dan in je vrije tijd? Vriend Kris gaat al jarenlang naar de voetbalclub in Mildam. Het werkt zo aanstekelijk, inclusief de zondagen langs de zijlijn bij zijn wedstrijden, dat ze onderhand haar vierde seizoen in gaat als voetbalster. Ze is altijd sportief geweest. In haar jeugd doet ze drie keer per week aan turnen en acrogym. Later probeert ze een tijdje atletiek, al blijkt dit minder goed bij haar te passen omdat het individueler is. Nu is ze een amateurvoetbalster die dankzij Covid en de zwangerschap nog geen volledig seizoen heeft kunnen meedraaien bij deze “leuke en gezellige vereniging.” Ze geeft wel snel toe dat ze nog in een leercurve zit doordat ze pas op ‘latere leeftijd’ is gaan voetballen. 

Dorpse gevoel

Het bevalt de twee zo goed in Mildam dat ze al jaren meedraaien in de jeugdcommissie van het dorpsfeest. “We hebben als commissie een aantal jaren tobbedansen georganiseerd en dit jaar de alleskunner naar het gelijknamige programma.” Ondanks dat ze er niet wonen, vinden ze het mooi om zo een beetje bij te dragen aan het dorpsgevoel dat hen zo aantrekt. Het liefst zou het stel ook in Mildam of een ander dorp wonen, maar dat is iets voor in de toekomst. “Ooit wil ik wel graag weer naar een dorp toe. Heerenveen is leuk hoor, kan op de fiets naar het werk en de supermarkt is om de hoek, maar ik mis het dorpse gevoel. Ik vind het leuk om daaraan bij te dragen. Het is fijn om iets te doen waar je woont, om mensen uit je buurt te leren kennen.”

Spannend

“Ik heb geen grote ambities in mijn leven, behalve een gezin. Nu denk ik wel eens: mooier kan het niet worden. Het is klaar. Grapje natuurlijk, maar ik geniet wel.” Saillant detail, net als haar moeder én beppe krijgt ook zij haar eerste kind op haar zevenentwintigste. “Het is een mooie leeftijd om moeder te worden. Natuurlijk moet je eerst het geluk hebben dat het kan. Maar het leek mij fijn als onze ouders mee kunnen genieten. Kris en ik zijn al zeven jaar samen en hebben een stabiele basis. Het is een mooi moment.”

Ze vertelt hoe ze bewust geen opvoedboeken heeft gelezen. “Ik wil het toch op onze manier doen. Het is leuker om het zelf allemaal uit te zoeken. Natuurlijk gaat het vast een keer fout. Ik vind het ook wel eens spannend hoor, maar het schijnt dat meer jonge ouders dat hebben. Soms ben ik bang dat ik iets fout doe en er iets gebeurt met Lieke. Maar het blije gevoel overstemt deze negatieve gevoelens.” Met een heldere glinstering vertelt ze hoe ze de tijd neemt met haar dochter, ziet hoe ze elke dag iets nieuws leert en daar van geniet. 

“Een kind krijgen is iets heel moois van je samen. Dit kan je niet meer afgepakt worden.” Het is voor haar een groter ja-woord dan het huwelijk. “Dit is een groter commitment dan ‘ja’ zeggen. Vroeger wilde ik wel graag trouwen, maar Kris is wat nuchterder en heeft mij daarin wel beïnvloed. Je hebt het niet nodig als het goed zit. Misschien later als Lieke het bewust mee kan maken, maar het hoeft van mij niet meer per se. We houden hoe dan ook van elkaar.”

Bewust leven

Wybrich Leijendekker begint wel eens aan iets waarvan anderen op voorhand zeggen: ‘dit past niet bij je’. Toch probeert ze het dan uit. Zo zat ze een halfjaar bij een studentenvereniging en is ze naast haar baan een tijdje gymdocente geweest. Op dit moment is ze druk met fotograferen, maar het kan ook zo maar zijn dat haar camera later weer een tijd in de kast ligt. Ze geeft toe dat ze in haar vrije tijd ook graag televisie kijkt. “Eigenlijk wil ik mijn vrije tijd graag nuttiger indelen, niet alleen voor de tv zitten. Als is het ook wel eens lekker om even niets te hoeven.” 

Al pratende blijkt ze ook dol op kringloopwinkels. “Ons hele huis is tweedehands. En ook mijn kleding en de kleding voor Lieke koop ik via Marktplaats of in de kringloopwinkel. Eigenlijk vind ik de kleding, in verhouding, te duur in kringloopwinkels.” Maar de milieugedachte blijkt te winnen. “Het voelt uiteindelijk beter om bij de kringloop te kopen. Dus doe ik het toch.”

De gedachte aan het milieu blijkt ook bij vakanties mee te spelen. Overigens hoeft ze sowieso niet zo nodig te reizen. “Ik ben niet van de bucketlists of plannen. Ik heb ook niet zoveel met reizen, het is thuis ook goed.” Toch blijkt ze wél graag te gaan kamperen. “Wij stappen in de auto en zien wel waar wij terechtkomen. Dat hebben wij al meerdere keren gedaan in Nederland, Schotland, Frankrijk en Duitsland. Wij gaan elke zomer kamperen, het is fijn om even samen te zijn. Het is niet nodig om te gaan vliegen, ik hoef niet ver weg. Dichtbij Nederland vind ik eigenlijk net zo leuk.” 

Als het saai is, is het goed. 

‘Als het saai is, is het goed’ is dé uitspraak van het jonge stel. “Wij zijn tevreden. Natuurlijk is dat makkelijk zeggen als je gezond bent. Dit geldt niet voor iedereen natuurlijk…” Opnieuw valt het zelfbewustzijn van haar op. Ze beseft dat het leven anders kan lopen, dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. 

“Ik houd graag rekening met anderen. Thuis op de bank roep ik van alles naar de televisie, maar in het echte leven houd ik rekening met anderen. Dit laatste heb ik van huis uit meegekregen.” Ze vindt het duidelijk fijn dat ze dit meegekregen heeft in haar opvoeding: dankbaar zijn en beseffen dat niet alles vanzelfsprekend is.

“Het is wel wat volgens het boekje hè? Alles wat de maatschappij je oplegt heb ik gedaan. Studeren, op jezelf wonen in een huurhuis, verkering, werk, kindje, na mijn zwangerschap blijven werken. Ja, ik mag wel genieten.”

Tekst: Janita Baron

Foto’s: Mustafa Gumussu