Face to Face: Marloes Nydam

Enigszins verstopt in Katlijk bevindt zich het huis en atelier van Marloes Nydam. Wie nietsvermoedend over de Schoterlandseweg rijdt, weet niet dat hier een kunstenaar woont die behoorlijk aan de weg timmert. Haar opvallende schilderijen hebben een flink formaat en zijn populair in binnen- en buitenland. De ‘contemporary artist’, moeder van twee jonge kinderen, is als persoon ook niet over het hoofd te zien. Enthousiast en met stralende ogen vertelt ze over de switch naar fulltime kunstenaar en het maakproces van haar schilderijen: “Ik begin altijd met de ogen: eerst het wit, dan de pupillen en de kleur. Als laatste zet ik een wit glinsterstipje in de ogen en dan gaat het gezicht leven. Dan kijkt ze je echt aan.”

Als je binnenstapt in het atelier van Marloes Nydam, word je meteen overdonderd door de grote, kleurrijke schilderijen. Vooral de sprekende ogen vallen op. In de woonkamer hangt het eerste schilderij dat ze in deze stijl maakte. “In ons vorige huis wilde ik graag een heel groot schilderij, dat paste bij de kleur op de muur. Twee bij anderhalve meter leek me wel een mooi formaat. Toen ben ik voor het eerst met deze techniek gaan werken: ik smeer de verf met een paletmes op het doek. Inmiddels is dat helemaal mijn techniek geworden. Nu we hier in Katlijk wonen, past het schilderij gelukkig nog steeds goed in de woonkamer.”

Jacht in Barcelona

Sinds een jaar werkt Marloes fulltime als kunstenaar. En met succes: de opdrachten komen overal vandaan. “Ik maak schilderijen voor particuliere opdrachtgevers, maar ook voor bedrijven. Voor een opticien schilderde ik een vrouwfiguur met een populaire merkbril. Een gezin in Zwitserland wilde schilderijen van alle vier hun gezinsleden: vrouw, man en twee dochters. En ik ben net begonnen met een serie schilderijen voor in de slaapkamers van een jacht in Barcelona. Dat moet voor de meivakantie af, dus dat is nog wel even aanpoten. Soms ga ik een schilderij brengen bij een opdrachtgever, en kom ik met drie nieuwe opdrachten terug. Daarnaast probeer ik ook nog vrij werk te maken; zo ben ik net begonnen met een abstract werk. Maar de tijd daarvoor ontbreekt soms: er staan nu nog twaalf opdrachten in de wachtrij.”

Ook het atelier van Marloes groeit behoorlijk uit zijn jasje. Er is weinig ruimte om de royale schilderijen goed te laten zien. “Ik kan klanten hier eigenlijk echt niet meer ontvangen. Ik wil in de tuin graag een atelier laten plaatsen, een mooi chalet met veel licht. Dat lijkt me heerlijk.”

Paardenmeisje

Een jonge, hippe moeder is niet meteen wat je verwacht bij een kunstenaar. “Bij een kunstenaar denk ik aan een wereldvreemd type; iemand met dreadlocks en een waterpijp. Nee, dat ben ik zeker niet! Ik heb commerciële economie gestudeerd en heb daarna gewerkt als verkoper buitendienst en als marketeer.” 

Het was voor Marloes dan ook best spannend om de stap naar fulltime kunstenaar te zetten. “Als kind was ik altijd aan het tekenen en schilderen. Mijn opa en oma schilderden ook, en mijn moeder was ook altijd creatief bezig. Ik was echt een paardenmeisje en maakte voor klasgenoten aquarellen van paarden. Maar ik heb er nooit over nagedacht om de kunstacademie te gaan doen. Schilderen bleef wel altijd mijn hobby; af en toe maakte ik eens wat. Toen ik in de buitendienst werkte, kwam ik veel bij kaakchirurgen en ik verkocht wel eens een schilderij voor in de wachtkamer. Een schilderij dat ik voor mijn broer maakte, ging viral op social media. Ik kreeg ontzettend veel likes; mensen vonden de kleuren fantastisch. Dat was in december 2020. Daarna kreeg ik de ene na de andere aanvraag. Ik was iedere avond aan het schilderen, en dat met twee kleine kinderen, terwijl mijn vriend studeerde. De balans hier in huis was helemaal zoek.”

Nieuwe contacten

Marloes wikt, weegt en hakt ten slotte de knoop door: ze stopt met haar werk en wijdt zich aan het schilderen. “Ik hoopte dat ik er meer uit zou halen, als ik er meer tijd in zou stoppen. En dat heeft boven verwachting goed uitgepakt. Ik was een beetje bang dat ik zou vereenzamen, maar ik heb zoveel nieuwe contacten opgedaan. Ik werk onder andere samen met twee galeries, Bax Kunst uit Sneek en Kroon Gallery uit Den Haag, en ik maak deel uit van de ‘Girl Bosses’, een groep vrouwelijke ondernemers in Heerenveen. Daarnaast heb ik twee kunstenaressen leren kennen via social media en zij zijn echt vriendinnen van me geworden. Zij maken totaal andere kunst, maar zitten in precies dezelfde fase, dus met hen kan ik heel goed sparren.”

In dezelfde periode verhuizen ze van een nieuwbouwhuis naar een landelijk gelegen woning in Katlijk. “Ik ben echt een plattelandsmeisje, heb ruimte om me heen nodig. Het is hier zo stil, daar laad ik enorm van op. Het is toch heerlijk om af en toe even niets te horen? Als ik alleen in mijn atelier ben, kan ik helemaal opgaan in mijn werk. En als het schilderen even niet lukt, loop ik zo het Ketliker Skar in.”

Emotie oproepen

Wat wil Marloes Nydam bereiken met haar kunst? “Ik wil graag dat mensen superenthousiast zijn over mijn schilderijen. Dat ze de passie voelen als ze ernaar kijken. Zelf kan ik enorm van dingen genieten. Ik vind het bijzonder dat ik mensen dat kan geven met mijn kunst: dat ze blij worden als ze het schilderij zien. Het is heel speciaal dat mijn werk die emotie kan oproepen.”

En veel te zien valt er zeke. Wie langer kijkt, ziet steeds nieuwe details in Marloes’ schilderijen. “Ik werk met meerdere lagen verf, zodat je de verf mooi op het schilderij ziet liggen. Dat maakt een schilderij voor mij echt een schilderij. Ik verwerk ook vaak goudfolie in het schilderij. Soms zelfs andere materialen, zoals glitters of lijm. En ieder schilderij krijgt van die gekleurde spetters. Een heel mooi moment vind ik dat: dan gaat de afbeelding veel meer leven. Ik maak ook cirkels op alle schilderijen: daaraan herkennen mensen mijn kunst. De ogen zijn een vak apart. Het is zo leuk om ogen te schilderen: het boogje van de wimpers en hoe de oogleden lopen. Met een schilderij ben ik zo’n twintig tot dertig uur bezig. Soms gaat het heel snel, als ik in de juiste flow zit. Maar soms kijk ik er ook te lang naar, en dan lukt het niet meer. De volgende dag kan het dan in een halfuurtje klaar zijn.”

Social media

“Ik heb duidelijk mijn eigen stijl: het is meteen zichtbaar of iets een ‘Marloes Nydam’ is. Tegelijkertijd wil ik mezelf ook steeds blijven ontwikkelen, nieuwe dingen uitproberen. Dat is soms zoeken: blijven experimenteren, maar wel herkenbaar blijven.”

Als kunstenaar zit je niet de hele dag te schilderen. Zichtbaar zijn betekent ook: actief zijn op Instagram en LinkedIn, netwerken, nadenken over je merk. “Ik probeer van Marloes Nydam echt een merk te maken. Vroeger schilderde ik onder de naam ‘Mijn Loes’, maar dat was niet duidelijk voor mensen uit het buitenland. Samen met een vriendin denk ik na over mijn zichtbaarheid op social media. Ik vind het ongemakkelijk om dingen over mezelf te plaatsen. Maar dat is wel de bedoeling: mensen worden fan van mijn werk en dan willen ze ook zien wie ik ben. En aan de andere kant geeft het ook voldoening als mensen heel enthousiast zijn. LinkedIn brengt mij vaak mooie opdrachten en contacten.”

Flexibel

Met twee jonge kinderen is Marloes gebonden aan school- en opvangtijden. “De jongste gaat drie dagen per week naar de opvang en dat is inderdaad mijn werktijd. Maar creativiteit laat zich niet altijd plannen. Soms lukt het schilderen overdag minder goed, en ga ik ’s avonds nog even aan de slag. Of ik krijg juist ’s ochtends vroeg inspiratie. Dan sluip ik zachtjes mijn bed uit om te gaan schilderen. Dat is het fijne van mijn werk, ik ben ontzettend flexibel. Tussendoor kan ik ook makkelijk even naar de sportschool. Ik loop eigenlijk de hele dag in schilderkleren door het huis. Laatst haalde ik mijn zoontje op van de bso en toen zei een vader: ‘Wat zijn jullie ontzettend lang aan het verbouwen!’”

Trots laat Marloes een tekening van haar oudste zoontje zien. “Kijk, dit is een zelfportret. Hij heeft al geleerd om kleuren naast elkaar te zetten en in elkaar te laten overvloeien, zie je dat? Ik ben zo trots! Ik hoop dat hij de liefde voor kunst van mij overneemt.”

Beeld Mustafa Gumussu / FPH

Tekst Hannah Zandbergen