Cover verhaal: Yntze en Rita Oosterloo, vrijwilligers in hun kracht: “Wat je geeft, krijg je terug”

Als ik Rita Oosterloo bel om een afspraak te maken hoor ik een stem met een glimlach. Rita sluit het telefoongesprek af met de woorden: “Tot vrijdag, dan maken we het gezellig.” Benieuwd naar de vrouw achter de stem rij ik op vrijdag naar Tjalleberd om met Rita en haar man Yntze te praten over hun centrale rol in het vrijwilligersleven van ‘De Streek’, zoals Tjalleberd, Terband, Luinjeberd en Gersloot in één adem worden genoemd. “Want,” zo stelt Yntze, “alles wat we doen heeft te maken met De Streek. Niet specifiek voor één dorp, het is altijd streek gerelateerd.” 

Rita en Yntze Oosteloo zijn, onder andere, beheerder van de Multi Functionele Accommodatie (MFA) Aengwirden. Dit doen ze samen met Theun Hijlkema. Theun ondersteunt bij de techniek en het onderhoud. Dat Rita en Yntze ‘beheerdersechtpaar’ werden kwam niet uit de lucht vallen. Vrijwilligerswerk zit in hun DNA vertelt Rita. Dat begon al in haar puberteit.

Geboren vrijwilligers

Rita: “Op mijn vijftiende stond ik in mijn geboorteplaats Raalte achter de bar en zat ik tegelijkertijd in de feestcommissie.” Een logisch gevolg van wat ze van huis uit meekrijgt. Zoals hun dochters zich op hun beurt weer inzetten voor het verenigingsleven. Hun jongste dochter Laura bijvoorbeeld geeft training bij sportvereniging Hercules. De vereniging waar hun oudste dochter Sylvia voorzitster van is.

Yntze is geboren en getogen in Terband, maar verlaat De Streek voor Rita. Na een jaar samenwonen in Raalte besluiten ze terug te keren naar Friesland. Eerst wonen ze in Tijnje, maar ze weten dan al dat ze uiteindelijk in De Streek terug zullen keren. Rita pakt haar hobby’s en het verenigingsleven dan ook hier op. “Ik wilde nieuwe mensen ontmoeten, want ik kwam in een voor mij nieuwe gemeenschap. Dus heb ik me gelijk aangesloten bij de afdeling volleybal van sportvereniging Hercules.” Al snel begint haar vrijwilligersbloed te stromen en binnen een jaar is ze secretaresse van de vereniging. Yntze lost haar na zes jaar af in het bestuur en wordt voorzitter, want zo zeggen ze: “Er is één duidelijke regel: je kan aan één etenstafel geen twee bestuursleden hebben.” Na het secretariaat bij de sportvereniging wordt Rita al snel voorzitster van de oudercommissie van de basisschool en volgen functies elkaar op of lopen naast elkaar. Rita: “Ze zien je ergens, denken: ‘Die kan wat voor ons betekenen’ en dan vragen ze je.”

Van zeventig naar veertig uur per week

Yntze doet al wel wat naast zijn werk, zoals zijn voorzitterschap van Hercules, maar dit groeit explosief als hun oudste dochter Sylvia nog klein is. “Ik maakte soms werkweken van wel zeventig uur, waardoor ik maar weinig van het gezinsleven meemaakte. Dat wilde ik niet. Ik zocht en vond een andere baan.” Door die andere baan komt er meer tijd en breidt het aantal functies zich uit. “Tot op een gegeven moment wel negen functies,” weet Rita te vertellen. Waarop Yntze uitlegt: “Het was in te passen, ik werkte zeventig uur en ging naar veertig. Ineens had ik veel tijd over. Als je eenmaal in de molen zit, dan verzamel je ook mensen om je heen waarmee je samen dingen wil en kan oppakken.”

Dit leven naast hun werk en gezin past Rita en Yntze. Natuurlijk kost het tijd en er zijn zelfs slapeloze nachten, maar die wegen niet op tegen het plezier en het geluk dat ze halen uit de interactie met mensen. Yntze: “Het maakt niet zoveel uit wat voor vrijwilligerswerk je doet, je hebt altijd met andere mensen te maken. Bij die mensen zie je direct een reactie op dat wat je doet. Het enthousiasme dat ze op jou overbrengen, dat is iets waar ik adrenaline door krijg. Een prikkel.”

Slapeloze nachten

Rita herkent dit: “Je krijgt er een warm gevoel van. Een gevoel van, ik doe het goed.” Naast het goede gevoel maakt het ook dingen makkelijker, legt Yntze uit. “Als je eenmaal een aantal sociale functies hebt bekleedt, dan krijg je doordat je ‘bekend’ bent ook makkelijker iets voor elkaar. Je knipt twee keer met je vingers en iets is geregeld. Dat kan, omdat we inmiddels zo’n groot netwerk hebben.”

Door haar betrokkenheid kan Rita soms slapeloze nachten hebben. Zo ook als het MFA in 2016 bijna klaar is. Beiden hebben op hun eigen manier een rol bij de ontwikkeling. Zo weten ze maar al te goed dat nog niemand zich heeft gemeld om het beheer op zich te nemen. Rita: “Ik lag nachten wakker van hoe het moest komen. Tot ik onderweg naar de verjaardag van mijn broer in Zwolle tegen Yntze zei: ‘Aanst kinne we it sels noch dwaan’. Waarop Yntze me aankeek en zei: ‘Als jij denkt dat je het kan, dan doe ik met je mee.’ Dit idee hebben we een paar dagen laten rusten en we deelden het met iemand die ons en De Streek goed kent. We vroegen: ‘Wij kunnen het wel willen, maar denk je dat De Streek dit ziet zitten?’ Waarop hij reageerde blij verrast te zijn en dit nooit had durven dromen. We gaven ons op n=met het idee om het één jaar te doen en dan te kijken of het ons ding wel is.”

Alle ballen in de lucht

We zijn nu zeven jaar verder. Het is hun ding gebleken. Alleen los van de vraag of het hun ding wel was, speelde er nog iets. Rita start in 2016 met haar grafisch bureau RiMaCo. Zou dit te combineren zijn met de beheerswerkzaamheden van het MFA? “Het bleek goed naast elkaar te kunnen én werkte twee kanten op”, legt Rita uit. “Ik ben ooit een keer naar een netwerkbijeenkomst geweest, maar had gelijk in de gaten, dat is niks voor mij. Uiteindelijk is het MFA voor mij de beste manier van netwerken gebleken. Veel ondernemers in De Streek zijn inmiddels klant bij mij. Zo combineren mijn banen juist erg goed. Want ik zeg altijd: ‘Ik heb twee banen’. Inmiddels zijn we ook pake en beppe geworden. Mijn kleinzoon gaat ook weleens mee naar het MFA, maar ik wil niet alleen maar met het MFA bezig zijn als hij bij mij is. We stappen ook op de fiets om samen trekkers te spotten. Daar maak ik tijd voor.” Daar denkt Yntze anders over. “Eigenlijk is die tijd er helemaal niet, maar die neemt ze. En dan is ze ’s avonds van negen tot één uur bezig met haar werk.” Zo houdt Rita wél alle ballen in de lucht.

Trots

Vol trots praten Rita en Yntze verder over hun werk in en voor het MFA. Er zijn de boekingen en de inkopen, maar zegt Rita “we draaien ook graag  bardiensten en zijn gastheer en gastvrouw.” “Door er te zijn voel je de waardering”, vertelt Yntze. “Het stukje dat je ziet als je het iemand goed naar de zin maakt. Dat je ziet dat die persoon, in wat voor hoedanigheid dan ook, blij wordt. Dat kan zelfs zijn bij het overlijden van iemand. Mensen hebben dan een hele dag van rouw achter de rug en dan zorgen wij ervoor dat ze in een vertrouwde omgeving nog even na kunnen praten kunnen. Dat geeft mij heel veel voldoening. Een stukje huiskamergevoel dat bij het MFA past en waar wij dan ook misschien wel heel goed bij passen.” Rita vult aan: “Als we daar zijn, dan zijn we één met de gasten. Ik maak een praatje of een gekkigheidje. We krijgen zoveel complimentjes en dat maakt dat we daar graag zijn. Voetballers van andere verenigingen zitten dan aan de bar en zeggen: ‘Wat hawwe jimme it hjir moai foar elkoar. Hiene we dit by ús ferieniging ek mar’.”

Stokje overdragen

Niet al deze eer komt Rita en Yntze toe, vindt Rita overigens. Want: “We doen het niet alléén, hoor. Theun is er heel veel en wij hebben een aantal vaste vrijwilligers om ons heen voor de schoonmaak en een handjevol gastvrouwen die helpen.”

Zeven jaar verder, nu er een MFA in De Streek staat waar Rita en Yntze trots op zijn, en bezoekers van buiten De Streek jaloers, voelen ze dat het tijd is om het stokje over te dragen. Ze worden dit jaar voor de tweede keer pake en beppe en willen daarnaast meer tijd besteden aan hun passie, motorrijden. Ze hebben al prachtige reizen gemaakt en willen de vrijheid hebben dit vaker te doen. Rita en Yntze Oosterloo laten het vrijwilligersleven daarmee niet achter zich; daarvoor is het ze te dierbaar. Alleen is het tijd om het anders in te richten. “Vorige week heb ik een functie moeten afslaan”, zegt Rita. “Ik heb bijna twee weken lang gezegd: ‘Ik doe het niet, maar ik wil het wel.’ Om mezelf te beschermen moest ik nee zeggen; het kwam te vroeg. Iedereen kan me overal voor vragen en ik wil me overal voor inzetten, maar een bestuursfunctie kan ik er nu niet bij hebben. Als ik geen beheerder ben van het MFA, kan dat wel.”

De inzet blijft

Dus hun inzet blijft. Yntze blijft bijvoorbeeld gewoon helpen bij intocht van Sinterklaas. En Rita vindt haar werk voor Aengwirden Aktief veel te leuk om op te geven. “Het is voor mij nooit een probleem om elf keer per jaar het meer dan vijftig pagina’s tellende blad te vullen. Dan doe ik even een appje. Mensen zeggen altijd ja, en dan krijg ik nog dezelfde week materiaal opgestuurd.”  

“Wat je geeft, dat krijg je terug”, dat is de uitspraak die de kern van ons gesprek raakt. En dit geldt natuurlijk niet alleen voor Rita en Yntze Oosterloo. Dit gaat ook op voor een volgende beheerder. Die is er overigens nog niet, dus lijkt het je wat? Of ben je nieuwsgierig wat het zoal inhoudt? Rita en Yntze vertellen het je met liefde, voor ‘hún’ MFA. En maken het gezellig, zo is mijn ervaring, want Rita maakte in dit interview haar belofte waar. Niet dat ik anders had verwacht van de stem met een glimlach.

Tekst: Annemarie Overbeek | Foto’s: Mustafa Gumussu