Cover verhaal: De mentale kracht van Diane Krafft: “Ik ben een vliegmens”

grootheerenveen
Afbeelding

Buiten is het koud, maar binnen knappert de open haard. Ik ben te gast in het gezellige huis van Diane Krafft (35) uit Heerenveen. Tegenover me zit een stralende, zelfverzekerde vrouw. Tien jaar geleden zag haar situatie er heel anders uit. Na een ingewikkelde relatie, die uitmondde in een vechtscheiding, bleef ze samen met haar tweejarige zoon Levi (nu twaalf) achter in ditzelfde huis. En dat terwijl ze net haar baan had opgezegd en aan een opleiding was begonnen.

Diane weet zich door hard werken en een positieve insteek te ontworstelen aan haar situatie. Toch loopt ze tijdens haar werk in de zorg tegen haar eigen grenzen aan. Hierdoor leert ze een belangrijke les: ze mag haar plannen loslaten en vertrouwen op haar intuïtie. Als gezinsbehandelaar helpt ze met haar ervaring nu andere gezinnen die een lastige periode doormaken.

Vechtscheiding

Diane schuift naast me aan de eettafel aan, met een grote mok thee in haar handen. “Mijn verhaal begint eigenlijk bij het moment dat mijn partner en ik uit elkaar gingen. We hadden toen bijna tien jaar een relatie, ik was nog maar vijftien toen ik hem ontmoette. Onze relatie is altijd hard werken geweest, er waren hoge pieken en diepe dalen. Pas toen we uit elkaar gingen, zag ik dat de relatie niet zo gezond was. Ik was ontzettend verdrietig. Maandenlang zat ik iedere dag op mijn vaste plekje tegen de kachel te huilen en met mijn moeder te bellen. Ik voelde me schuldig tegenover Levi, omdat het me niet gelukt was om de relatie in stand te houden. Ik had ook het gevoel dat ik had gefaald: een scheiding paste niet in mijn perfecte plaatje. Mijn zoontje merkte natuurlijk ook dat ik niet lekker in mijn vel zat. In die periode was hij vaak opstandig en zocht hij de grenzen op.”

Diane Krafft en haar ex belanden in een drie jaar durende vechtscheiding. Ze maken het elkaar behoorlijk moeilijk. Uiteindelijk blijft Diane achter met een kind en een huis dat flink onder water staat.

Terug naar school

Op de dag dat ze uit elkaar gaan, begint Diana aan een opleiding maatschappelijk werk en dienstverlening. Daarvóór heeft ze allerlei banen in de verkoop, maar dat is toch niet wat ze wil; ze zoekt iets anders en besluit om terug naar school te gaan. De scheiding maakt haar alleen maar meer vastbesloten om van de opleiding een succes te maken. “Vanaf het begin was ik gemotiveerd om onafhankelijk te worden. Ik vind het helemaal niet prettig om kwetsbaar te zijn, om medelijden te krijgen. En bovendien: ik wilde niet dat mijn kind een achterstandspositie zou kunnen krijgen omdat ik alleenstaand ben. Ik wilde laten zien dat we sterk zijn. En mijn zoon het voorbeeld geven dat je alles uit het leven kunt halen wat je maar wilt; dat je iedere situatie kunt omzetten tot iets positiefs.”

Er volgt een pittige tijd voor Diane: naast een hbo-studie maatschappelijk werk en dienstverlening in Leeuwarden begint ze ook aan een universitaire studie psychologie in Groningen. Diane reist met de trein en bus heen en weer van Groningen, Leeuwarden en Heerenveen. “Ik deed onderweg veel voor mijn studies, zodat ik thuis zo min mogelijk hoefde te studeren. En als Levi in bed lag, ging ik verder. In die tijd vond ik het juist wel prettig dat ik geen partner had. Juist daardoor had ik ’s avonds ruimte om te studeren.”

De schouders eronder

Als ze stage gaat lopen, kan ze beide studies niet meer naast elkaar doen en kiest ze ervoor om eerst het hbo af te maken. “In die tijd stelde ik mezelf voortdurend allerlei doelen. Ik stippelde mijn hele leven uit: dit wil ik doen, dat wil ik halen. En vervolgens bereikte ik dat ook. Ik stelde me tot doel om mijn opleiding af te maken. Intussen werkte ik in de 24-uurszorg. Daardoor lukte het me om mijn ex uit deze woning uit te kopen. Toen dat lukte, was ik zo ontzettend trots.”

Die mentaliteit heeft Diane van huis uit meegekregen. “Ik kom uit een boerenfamilie – mijn pake was boer – waarin altijd werd gezegd: ‘Als je iets wilt, moet je er gewoon voor werken.’ Niet bij de pakken neerzitten, maar de schouders eronder. Mijn ouders werkten allebei fulltime, maar mijn moeder was degene met een carrière. Zij stond thuis ook aan het roer. Dat is het voorbeeld dat ik heb gehad: je bent niet afhankelijk, je kunt het zelf, als je maar hard genoeg werkt. Na mijn scheiding heb ik die onafhankelijkheid weer teruggevonden.”

“Ik kap ermee”

Fast forward naar een paar jaar later: Diane werkt inmiddels volop in de zorg en is intussen ook gestart met haar eigen bedrijf als gezinsbegeleider. “Dat was ook zo’n doel wat ik wilde behalen. Ik wilde zelfstandig zijn, en het ondernemerschap stond voor mij symbool voor onafhankelijkheid.” Toch loopt ze in 2019 tegen haar grenzen aan. “Mijn baan in de zorg was behoorlijk pittig, uiteindelijk gaf me dat een verstikkend gevoel. Ik kreeg last van hartkloppingen en hyperventilatie. Op een dag werd ik wakker en ik dacht: ‘Ik kap ermee.’ Ik had er niet goed over nagedacht, maar ik ben naar mijn leidinggevende gegaan en heb ontslag genomen. Ik wilde het gewoon niet meer.”

Innerlijke rust

Vanaf dat moment verandert er iets in Dianes leven. “Ik was altijd iemand die alles uitstippelde, maar op dat moment ben ik daarmee gestopt. Ik heb de boel de boel gelaten en ben in het diepe gesprongen. Vanaf toen ervoer ik heel veel innerlijke rust. Via via kwamen er opdrachten op mijn pad, en al snel kon ik helemaal van mijn bedrijf leven. Ik maak nu bijna geen plannen meer. Ik vertrouw op mijn intuïtie, en neem het leven zoals het komt.”

Diane durft zichzelf nu meer te laten zien én ze durft impulsiever te zijn. “Als ik ergens instap, doe ik dat ook vol enthousiasme. Daardoor ontstaan er vaak leuke dingen: ik leer nieuwe mensen kennen, of er ontstaan leuke samenwerkingen. Vroeger was ik heel erg gefocust op mijn doelen; ik wist precies wat ik ging doen en op welke manier. Ik had als het ware oogkleppen op. Nu zie ik wel wat er op me afkomt; ik plan niet meer zover vooruit. Daardoor heb ik de tijd en ruimte om spontaan iets leuks te gaan doen, zoals een weekendje weg of een dagje naar de sauna. En ook op werkgebied brengt het me veel om niet alles dicht te timmeren.”

Cirkel van invloed

“Mensen zeggen weleens dat het leven me aan komt waaien. Ze denken dat ik een rijke ex-partner heb, of dat mijn ouders me financieel ondersteunen. Maar dat is niet zo, ik doe het allemaal alleen en werk voor wat ik wil. Iets wat me enorm helpt, is de cirkel van invloed. Als ik invloed op een situatie heb, werk ik keihard om die invloed uit te oefenen. Maar als ik in een rotsituatie terechtkom waar ik geen invloed op heb, moet ik het loslaten. Dan ga ik niet op de bank zitten huilen, want dat vreet energie. Dat is niet altijd makkelijk gegaan, want ik ben in mijn leven veel uitdagingen tegengekomen. Maar uiteindelijk is dat wel hoe ik leef.”

De grenzen bepalen

Diane werkt vanuit haar bedrijf ‘DIEN zorg’ als zelfstandig gezinsbehandelaar in de jeugdzorg. “Ik kom thuis bij gezinnen waar complexe problematiek is, en waar stabilisatie of herstel nodig is. Het is mentaal gezien redelijk zwaar werk, omdat ik soms schrijnende situaties tegenkom.” Zelf ervaart Diane het opvoeden niet als zwaar. “Alleen het eerste jaar na de scheiding vond ik het heftig. Ik was te zwak om de verantwoordelijkheid te nemen. Toen nam mijn zoon de ruimte die hij kon pakken, hoewel hij nog maar twee was. Mensen om me heen zeiden: ‘Die jongen loopt over je heen’. Vanaf toen heb ik de regie zelf weer genomen.”

Nu vindt Diane de opvoeding eigenlijk alleen maar leuk. “Het gaat bij ons heel erg vanzelf. We zijn een geolied team, weten wat we aan elkaar hebben. Hoe dat komt? Een goede structuur is belangrijk, net als een goede onderlinge communicatie. Dat ik de opvoeding alleen doe - Levi en zijn vader zien elkaar wanneer ze willen - maakt het wel makkelijker: ik hoef niet te ruziën over bedtijden. Levi en ik zijn vrienden, maar ik ben wel de ouder. Hij weet waar mijn grenzen liggen en hij houdt zich daaraan. Daardoor hoeven we niet steeds in die ouder-kindrelatie te zitten. Ik vind het belangrijk om betrouwbaar te zijn in de opvoeding: als je zegt dat iets een consequentie heeft, moet je het ook doen.”

Vliegmens

Behalve bevlogen hulpverlener en moeder, is Diane ook een echte levensgenieter. Ze sport veel, gaat vaak uit, een weekend weg of op vakantie. “Ik ben altijd met iets bezig, doe veel leuke dingen, werk veel. Mijn buurman vroeg laatst aan mij of ik nog weleens thuis was. Ik sta altijd aan. Nutteloos op de bank zitten kan ik niet goed.” Hoe ze dat combineert met haar zoon? “Levi zegt altijd tegen mij: ‘Jij bent een vliegmens en ik ben een thuismens.’ Mooi gezegd, vind ik. Hij zegt dat hij met mij leuke dingen doet, mooie landen ziet. Maar zelf is hij heel graag bij mijn ouders en mijn zusje. Hij krijgt daar ook veel aandacht, rust en liefde en daar geniet hij erg van. Ik overleg altijd met hem als ik iets wil gaan doen. Soms wil hij mee, maar soms zegt hij ook: ‘Ga jij maar lekker, dan ga ik naar beppe, tante Ona of opa.’ Zij zijn het verlengde van ons gezin.”

Of de scheiding het beste is wat haar is overkomen? “Ja, zo voel ik het wel. Mijn ex en ik waren gewoon niet de juiste match; ik voel dan ook geen enkele wrok naar hem toe. Door de scheiding ben ik meer mezelf geworden. Ik was heel lang het meisje dat deed wat er van haar verwacht werd. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, was wat ik van huis uit meekreeg. Nu ben ik een vrouw die dichtbij zichzelf blijft. Ik laat me niet meer leven, maar doe waar ik zelf zin in heb.”

Tekst Hannah Zandbergen - Foto’s Mustafa Gumussu en Lotte Lawant