‘Ik leef mijn droom, samen wonen in it Pakhûs’

AKKRUM - Met de aankoop en verbouwing van ‘It Pakhûs’ in Akkrum, realiseerde Sandra van de Donk een langgekoesterde droom: een woonvoorziening voor mensen met een beperking. Het verhaal van een bijzondere vrouw die woont en werkt in een bijzonder gebouw.

Het voormalige kaaspakhuis, gelegen vlakbij het station van Akkrum is een echte blikvanger door vorm en kleurgebruik. Vóór het pakhuis een aantal picknicktafels, waar bewoners, vrijwilligers, begeleiders en de kat genieten van het buiten zijn. Het geheel wordt opgefleurd door bakken met bloeiende bloemen, insectenhotels en vogelhuisjes. Op de oprit staat een kajuitboot. “Die is te koop”, vertelt Sandra nadat ze twee toeristen op een vouwfiets heeft uitgezwaaid die stopten bij het kraampje aan de weg. “Koningin Juliana heeft er nog op gevaren toen hij van een baron was.”

Zorg kan anders

Na de kennismaking en een drankje op het terras volgt een rondleiding door het pand. Daarna strijken we neer in de woonkeuken, waar Sandra enthousiast het verhaal doet. “Ik ben geboren in Brabant, maar we gingen altijd naar Friesland op vakantie. Als driejarige zat ik al in een boot, later heb ik zelf zeilles gegeven. Ik heb altijd in de zorg gewerkt, eerst in de Peel, later in Nijmegen en nog later in Friesland. Ik heb veel mooie dingen gezien, maar dacht altijd: het kan anders. Mijn droom was om een woonvoorziening voor mensen met een verstandelijke beperking op te zetten en met hen te wonen.”

Een zoektocht naar een geschikt pand volgde. “Ik zat dagelijks op Funda en als ik op zondag door de provincie fietste of vaarde, keek ik altijd rond naar mogelijke opties. Uiteindelijk is het dit pand geworden. Ik ben er erg blij mee. Veel ruimte en groen, aanloop van mensen uit het dorp en de trein die regelmatig voorbij komt en de mensen die met de trein gaan.”

Mensen een thuis geven

“Vanwege problemen met de verbouwing had ik een moeilijke start. Financieel was het moeilijk, ik moest extra lenen bij de bank. Nog steeds is het geen vetpot, maar het loopt nu goed. Ik heb twee mensen op de wachtlijst staan voor de woongroep. Alle zes bewoners hebben een eigen appartement met keukenblok, douche en toilet. Ik vind het belangrijk om mensen echt een thuis te geven. Zo gewoon mogelijk leven, net als ieder ander mens. Je woont hier, dit is je thuis en af en toe ga je naar je ouders op visite of te logeren. Ikzelf woon op de bovenverdieping. Ik ben hier elke dag; ik heb òf dienst òf ik zit op kantoor, want er is veel te regelen helaas. Daarnaast verricht ik hand-en-spandiensten. Ik ben de basis hier en zeker in de corona tijd is dat heel belangrijk geweest. Corona had enorm veel impact op de bewoners. Ze mochten geen bezoek ontvangen en twee van hen konden niet naar de dagbesteding. Daar moesten we dus iets nieuws voor verzinnen. Corona betekent ook: vaker handen wassen. Zes keer per dag in plaats van drie keer. We werken hier met mensen die hangen aan structuur. Hun hele dag hangt met schakeltjes aan elkaar. Drie extra nieuwe schakeltjes, dat is dan heel wat.”

Meer dan samen wonen

Een woongroep zijn, is meer dan samen wonen. “ We zijn blij met elkaar, we vangen elkaar op. De zus van één van de bewoners is ziek. Als hij verdrietig is, zorgen we even voor hem. Wat de ene niet kan, kan de ander wel. We zijn allemaal volwassen mensen. Ik ben geen moeder, maar een groepsgenoot en begeleider. De begeleider kookt, meehelpen kàn maar hoeft niet. Het kan wel een taak worden. Iedereen hier heeft een taak. De ene ruimt de tafel af na het eten, de andere pakt de afwasmachine in en weer een ander leegt de vuilnisbakken. Je moet mensen serieus nemen in wat ze kunnen en niet kunnen. Hen niet overvragen, dat gebeurt heel veel. Ze zijn volwassen, maar hebben de emotionele leeftijd van een drie- tot zesjarige. Vragen stellen geeft stress. Hen ’meenemen’ in een activiteit werkt beter. ‘Kom we gaan ……. . Al helemaal geen open vragen stellen. De keus beperken tot twee mogelijkheden.

Eén keer per zes weken hebben we een huisavond. Dan zitten we samen aan tafel en kijken we: heeft iedereen het nog naar de zin, moeten zaken of taken veranderd? Eén van de bewoners vond dat er bij de voordeur naambordjes moeten komen. Die maken we nu van een boomstronk die we in schijfjes gezaagd hebben.”

Verbinding met het dorp

“Integratie vindt vooral hier op onze ontmoetingsplek plaats, omdat bewoners zich hier op hun gemak voelen. Elke maand ga ik met één van de bewoners naar de maaltijd in de Doarpskeamer. Via ‘We Helpen’ krijgen we aanvragen voor hulp. Vrijwilliger Jelle gaat dan samen met een bewoner een tuintje bijhouden of de hal sauzen. Voor Bevrijdingsdag heeft één van de bewoners vlaggetjes genaaid.”

Sandra zit boordevol plannen. “Dagbesteding voor een buitengroep die dieren verzorgt en tuinmeubels opknapt. Begeleiding van leerlingen uit het speciaal onderwijs naar een leerwerkplek.  Zolang het maar voor alle partijen een win/win situatie oplevert.”

It Pakhûs biedt mogelijkheden voor wonen, dagbesteding en logeeropvang. Sandra wordt bijgestaan door één inwonende, zes uitwonende begeleiders en twee handige vrijwilligers . https://www.itpakhus.nl; info@itpakhus.nl 06-43117728