Eric Noorman, alleskunner van Posthuis Theater: “Ik ben Heerenveen nooit uitgegaan”

HEERENVEEN - Zelf vindt Eric Noorman, hoofd techniek van het Posthuis Theater in Heerenveen, het allemaal niet zo bijzonder, maar wát een intrigerend levensverhaal heeft die man!

 Hoe zet je zo’n verhaal op papier? Eric is meer dan zijn werk natuurlijk. Alles is bij hem wél het logische gevolg op een ander verhaal. Toeval, volgens Eric, maar wat mij betreft getuigt het van hard werken, continue kennis opdoen en kansen grijpen. Dat verhaal begint bij een jonge jongen die met een oude opgeknapte basgitaar op de muziekschool komt…

Niet passend

Zijn pa schopt hem op muziekles omdat “hij zélf spijt had dat hij niet doorgezet had”, volgens Eric. Als oudste zoon van het gezin komt hij eerst op AMV, algemene muzikale vorming, terecht, in Muziekschool De Rinkelbom in Heerenveen. “Ik koos vervolgens gitaar. Maar ik zat altijd in mijn eentje op mijn kamertje te oefenen…” Daar is Eric eigenlijk wel klaar mee: tijd voor een band. Elektrische gitaar lijkt hem niets, dus wordt het een oude basgitaar, zelf opgeknapt. Daarmee stapt hij naar Doeke Dokter, dé gitaarleraar op dat moment.

Doeke Dokter is zeer vooruitstrevend en wil Eric wel begeleiden, maar daar blijkt Ben Smits, in die tijd de directeur van muziekschool De Rinkelbom, het niet mee eens te zijn. Hij komt vanuit het niets het leshokje binnengestormd en meldt dat hij de basgitaar géén instrument vindt en popmuziek niet passend is voor een muziekschool. Tot de jaarlijkse uitvoering… Eric doet mee en Ben Smits vertelt trots over het ‘nieuwe’ instrument.

Frisian Train Blues Band

Op zijn vijftiende is het in de zomervakantie tijd voor een vakantiebaantje bij Ingenieursbureau Oranjewoud. Binnen no time heeft Eric zijn eerste echte eigen basgitaar, versterker en speaker bij elkaar gespaard. Op die gitaar speelt Eric nu nog steeds. De materialen komen goed van pas bij zijn eerste bandjes. Als veertienjarige speelt hij in de band ‘Blue Wave’, wat met de komst van zanger en mondharmonica-speler Trinus de Vries omgedoopt wordt tot de ‘Frisian Train Bluesband’. De band krijgt veel bekendheid in de omgeving. Zoveel zelfs dat ze bezoek krijgen van de belastinginspecteur mét een map vol krantenknipsels om aan te tonen dat ze vele optredens, en dus inkomsten, hebben. Deze landelijke operatie ‘Schuimkraag’ heeft alleen bij deze jonge jongens niets kunnen halen. Eric: “We speelden voor ons plezier en tegen alleen een onkostenvergoeding. Inkomstenbelasting bij jochies van zeventien? Waar gaat dat over?”

Groeien in geluidstechniek

De ervaring met licht en geluid die Eric opdoet met zijn bandjes helpt hem aan diverse betaalde klussen in het toenmalige Open Jongeren Centrum ‘t Pakhuis, De Schouwburg-Bioscoop en De Rinkelbom. Klussen die hij naast zijn mts-opleiding doet. Hij kent vele mensen in de omgeving en haalt zijn kennis overal vandaan. Zo ook in de Blue Tape studio te Luinjeberd waar hij van Michiel Hoogenboezem en Ad  Bos de kunst afkijkt. Het is wel duidelijk dat Eric zich altijd omringt met mensen die goed zijn in hun vak en hun kennis graag overneemt.

Op een dag is het zover dat hij tegen zijn pa zegt: “Ik wil geluidstechnicus worden.” Zijn vader meent dat er geen droog brood in te verdienen valt. Maar, sneller dan gedacht, kan Eric zijn pa’s ongelijk bewijzen. Als de gemeente Heerenveen vraagt of Eric voor hen wil komen werken, weet hij dat dit zijn kans is. Ze gaan op dat moment het Posthuis verbouwen tot volwaardig theater en Eric Noorman kan er vanaf het begin bij zijn. Ook heeft hij in zijn functie alles waar hij gelukkig van wordt: geluidstechniek, cultuur, muziek en belichting.

Maar dan: dienstplicht

“Ik ben een week in dienst geweest”, bekent Eric. Vanwege het geweldige aanbod van de gemeente weet Eric dat hij eigenlijk afgekeurd moet worden voor militaire dienst, zodat hij direct in het Posthuis kan beginnen. Maar hoe doe je dat? Eric vertelt me het verhaal in geuren en kleuren. Laten we het voor hier maar houden bij de samenvatting: Eric kan erg goed toneel spelen. Met een S5-verklaring staat hij binnen de kortste keren weer op de stoep bij de gemeente Heerenveen: “Nemen jullie mij nu aan?” Hij betrekt zijn eerste flat aan de Beugel en leert zijn partner Elfriede de Rijk kennen: “Ik ben Heerenveen nooit uitgegaan.”

Helaas blijken de bandjes en het werk niet samen te gaan. Beide vinden nu eenmaal in de avonden en in de weekenden plaats. En eerlijk is eerlijk: “Ik wilde, ook voor Elfriede, niet iedere avond van huis zijn.” Dus stopt Eric in de muziek. Ondertussen kan hij zich wel enorm uitleven in de theatertechniek. “Het is altijd een uitdaging, voorstellingen worden groter en we moeten constant innoveren. Ik vind het belangrijk om mensen blij te maken.” Zelfs met ‘normale’ werkdagen van twaalf, dertien uur. “Het is logisch dat je dan heel hecht wordt als team. Wij moeten elke dag presteren, elke dag moet er iets af.”

Slokdarmkanker

In al die jaren meldt Eric zich slechts eenmaal ziek. Hij en Elfriede schrikken zich dan ook rot als anderhalf geleden de uitslag van het onderzoek naar de vermoedelijke zweertjes op de slokdarm komt: slokdarmkanker. Gelukkigen zijn ze er vroeg bij en met bestraling en chemo denken de artsen dat het weg is. Helaas blijkt toch ook de zwaarste operatie nog nodig, maar nu is Eric genezen. “Ik hoor bij de 8% die het haalt…”

Helemaal de oude is hij nog niet en de vraag is of je dat ook weer wordt na zo’n heftige tijd. “Ik ben wel mijn onbevangenheid kwijt geraakt. En ik moet maar zien of ik na de coronacrisis nog wel zo intensief kan werken als ik altijd gedaan heb…” Ook voor Elfriede is het een heftige tijd geweest. “Elfriede en ik zijn een symbiose. Wij kunnen niet zonder elkaar.” Eric vertelt vol liefde over de 37 jaar dat ze samen zijn én over hun trouwfeest in het Posthuis Theater.

Inmiddels heeft Eric overigens ook weer meer tijd voor de muziek. Samen met Elfriede speelt hij in de Left Hand Band. Als ik vraag waar Eric het meest naar uitkijkt, zegt hij: “Ik wil weer naar Griekenland vliegen!”

Door: Janita Baron