“Als meisje kocht ik een stuk klei of kleurpotloden van mijn zakgeld”

AKKRUM - Isabelle Oppel-van der Ploeg startte haar carrière als balletdanseres en had jarenlang haar eigen balletschool. Nu is ze beeldend kunstenaar en schildert ze als het ware choreografieën op hout, papier of linnendoek. Isabelle is in haar atelier aan de Leppedyk in Akkrum zichtbaar in haar element. De muziek staat aan, en door de grote ramen heeft ze een prachtig uitzicht op de Kromme Knilles, de vaart die met een bocht door de weilanden bij Akkrum loopt. Op deze plek vergeet ze al schilderend de tijd.

Ze zit niet graag stil, want: “Als ik het druk heb, dan gaat het goed met me.” Beeldend kunstenaar Isabelle Oppel-van der Ploeg uit Akkrum is een energieke zestiger. Ze houdt ervan om in haar atelier te schilderen, maar komt ook graag onder de mensen. Je kunt haar blij maken met een museumbezoek of een balletvoorstelling. Als ze daarvan terugkomt, zit ze vol met inspiratie.

Degas
In haar atelier staan schilderijen in allerlei formaten, geschilderd met acrylverf en een losse toets. Het zijn de dagelijkse dingen die haar inspireren: de mensen om haar heen, de natuur, dans- en balletvoorstellingen, muziek. En daarbij gaat het haar vooral om sfeer, beweging en houdingen. Isabelle schildert figuratief en ze vindt haar inspiratie bij onder meer impressionistische schilders, zoals Manet, Renoir en Degas. “Vooral bij Edgar Degas, met zijn ballerina’s en bewegingen”, vertelt ze. “Zelf doe ik nog trouw elke dag mijn balletoefeningen.”

Klassiek ballet

Isabelle groeide op met ballet. Ze was vier jaar toen ze begon met dansen, herinnert ze zich. “Ik kom uit een kunstzinnige, muzikale familie, een groot gezin”, vertelt ze. “Bij ons thuis werd je gestimuleerd om te gaan dansen en iets met muziek te gaan doen.” Naast balletles kreeg de jonge Isabelle muziekles: ze leerde blokfluit en later klarinet spelen. Eigenlijk wilde ze op pianoles, maar haar ouders waren sturend in de creatieve ontwikkeling van hun kinderen. En zo kwam het ook, dat de kunstacademie in haar jonge jaren geen optie was. “Ik weet nog, dat ik schilderen en tekenen als meisje heel leuk vond. Ik kocht van mijn zakgeld een stuk klei of kleurpotloden! Maar toen ik op de middelbare school zat, was het vanzelfsprekend dat ik naar de dansvakopleiding ging, net als mijn oudste zus. En dat deed je, zo braaf was je.” Na een stageperiode bij de balletschool van haar zus startte ze haar eigen klassieke balletschool in Papendrecht. Ze vertelt met bezieling over deze periode in haar leven. “Ik heb met veel enthousiasme en plezier jarenlang lesgegeven. Vooral het lesgeven aan kinderen vond ik heel erg leuk. En ik kon in mijn werk mijn creativiteit kwijt. Om de twee jaar gaf ik met de leerlingen een theatervoorstelling. Ik had de algehele leiding. Bedacht het verhaal, zocht muziek, maakte de choreografieën en samen met een goed team van oudere leerlingen werden de kostuums en decors uitgewerkt. Niemand keek er raar van op toen ik later de kunstacademie ging doen.”

Het laatste applaus

De balletschool was een succes, maar toen de dochters van het gezin Oppel-van der Ploegklein waren, besloot Isabelle om te stoppen “We verhuisden voor het werk van mijn man naar Den Haag en bovendien werd het lesgeven lichamelijk zwaar. Dansen is echt een topsport. Na jarenlang keihard werken moest ik omschakelen.” Ze richtte zich op de opvoeding van hun twee dochters, deed vrijwilligerswerk en liet een diep gekoesterde wens in vervulling gaan: ze nam pianoles. Toen de beide dochters gingen studeren, greep Isabelle haar kans om nog een andere wens uit te laten komen.

“Met mijn beeldend werk ging ik naar de kunstacademie in Haarlem en ik werd toegelaten! Ik kwam binnen met een duidelijk verhaal en dat was mijn vorige carrière als balletdocente. Daar wilde ik over schilderen. Op de academie werd ik in het diepe gegooid. De docenten waren kritisch. De academie is geen schilderles of cursus, nee, het gaat steeds over de vraag: wat is jouw boodschap, wat wil je met je werk vertellen?” Ze schilderde als afstudeerproject een groot figuratief werk in donkere tinten. Op een podium staat een groep balletdansers vanaf de rug gezien. Ze nemen na de voorstelling het applaus in ontvangst. Het schilderij heet ‘Het laatste applaus’ en staat voor het afsluiten van haar balletcarrière.

Wonen in Friesland

Tijdens het eerste jaar van de academie kochten Isabelle en haar man hun huis in Akkrum. “We zijn zeilers en kwamen altijd al naar Friesland voor de watersport. Toen we deze plek vonden, waren we er meteen verliefd op.” Isabelle zag de ruimte, waar ze nu haar atelier heeft. Haar ogen stralen. “Het was vroeger de garage van het huis. Ik dacht meteen: ‘Dit wordt een mooi atelier!’” In het begin woonden Isabelle en haar man in Den Haag en gingen ze ieder weekend naar hun huis in Akkrum. Maar inmiddels wonen ze vooral in Akkrum. Ze voelt zich hier op haar plek. “Ik houd van de drukte en de dynamiek van de stad.” legt ze uit, “maar Friesland… de rust en de gemoedelijkheid van de mensen hier, dat is echt een verschil met het westen van het land. We beseften steeds meer: ‘Ja, hier willen we oud worden.’ Als ik nu moest kiezen tussen Den Haag of Akkrum, dan ben ik toch liever hier. Deze plek geeft mij een speciaal gevoel.”

Honderd kleine schilderijtjes

Nu ze in Akkrum wonen, zoekt Isabelle onder meer via haar kunst de verbinding met het dorp. Zo doet ze al een paar jaar mee met de plaatselijke kunstwandelroute, de ‘Slach troch Akkrum’. En tijdens de eerste golf van de coronapandemie in 2020 maakte ze honderd (!) kleine schilderijtjes van een zonnig landschap met een gedichtje erbij. Het was een hele klus, maar ze kijkt er dankbaar op terug. Isabelle gaf de schilderijtjes af bij verzorgingstehuis Leppehiem, waar het personeel ze uitdeelde aan de bewoners. Ze kreeg hartverwarmende reacties. “Mensen waren blij en stonden voor het raam te zwaaien. Een mevrouw belde mij op en zei: ‘U kent mij niet, maar ik u wel en ik heb hier een mooi schilderijtje van u staan.’ Kinderen bedankten mij, omdat ze zagen dat hun ouders er zó van konden genieten.”

Het was een prachtige actie van Isabelle om oudere mensen een hart onder de riem te steken in coronatijd. Corona geeft haar wel een dubbel gevoel. “Aan de ene kant is het leven nu heel relaxed. Ik heb alle tijd om te schilderen, zonder dat er druk achter zit. Maar aan de andere kant mis ik de museumbezoekjes en de balletvoorstellingen heel erg”, zegt Isabelle. “Net als iedereen hoop ik dat het weer goed komt en alles weer normaal wordt. Ik wil op deze fantastische plek graag creatieve workshops gaan geven, als het straks weer mag.” Want het lesgeven, dat is ze nog niet verleerd.

Isabelle Oppel-van der Ploeg is op dit moment druk bezig met haar inzending voor de jaarlijks terugkerende, drukbezochte kunstwandelroute ‘Slach troch Akkrum’ van 2021. Het thema van dit jaar is ‘verbinding’. Maar hoe haar schilderij er uit komt te zien, blijft nog even een verrassing!

Tekst: Marije Nutma

Beeld: Mustafa Gumussu / FPh